𝒘𝒐𝒓𝒍𝒅 𝒐𝒇 𝒈𝒓𝒊𝒆𝒇

داشتم به اقیانوس گوش می دادم چهره ای را در شن ها دیدم اما وقتی آن را برداشتم سپس از دستانم ناپدید شد، رفت هفت ساله بودم خواب دیدم در حال بالا رفتن از درخت تکه ای از بهشت ​​را دیدم با صبر و حوصله برای من، پایین و من در حال فرار بودم آیا روزی از دنیا فرار خواهم کرد؟ هیچ کس نمی داند، هیچ کس نمی داند و من زیر باران می رقصیدم احساس می کردم زنده هستم و نمی توانم شکایت کنم اما حالا منو ببر خونه مرا به خانه ای که به آن تعلق دارم ببر من دیگه طاقت ندارم داشتم نقاشی میکشیدم عکس نقاشی تو بود و یه لحظه فکر کردم اینجایی اما باز هم، درست نبود، رفت و در تمام این مدت دروغ گفته ام آه، در خفا به خودم دروغ می گویم غم را در دورترین جا... در قفسه ام گذاشته ام